شاخه نرگس
رفتم از یادش و یادش به دل افتاد و شُکفت
غنچه زد بــاز گـُل خــاطره در یـاد و شکُفت
دیــدی آن شاخـه‌ی نرگس که به دستم دادی
لای گلــدان غــزل، خـاطره گل داد و شکُفت
بیستون دانــد و آن تیشه‌ی افتــاده به خاک
لاله‌هایــی کــه دمید از دل فــرهاد و شکُفت
شرحــی از داغ دل حسرت پـــــائیزان است
گـُل سرخی که دمید از دل خُـرداد و شُکفت
آمــدی بر سر ایـــوان و ز مـــویت شمه‌ای
غنـچه بشنید ز بــوی نفسِ بــــاد و شُکفت
مسعود رضایی بیاره
بــــاد می آیـــد و من دل نــــگرانم، چـــه کـنم
بـــــرگ پـــائیزم وُ در چنگ خـــزانم، چه کنم
گاهــگاهی لبِ یک پنـــجره بـــر شانــــه‌‌ی باد
و گهـــی همسفرِ آبِ روانــــم ، چــــــه کنــــم
گاه بـــا زمـــزمــهی بـــادِ وزان مــــی رقصم
گاه از این کوچه به آن کوچه دوانم، چه کنم
عابـــرِ کـوچـه‌ی پائـیزم اگـر تنـــــگ غروب
بــا نمی اشک کمی نغمه نخوانـــم، چـــه کنم
گاه بر شانه‌ی بـــادم ، گهی افتـاده بــه خـاک
برگ پــائیزی‌ام وُ بـــار گــــرانم ، چـــه کنم
شب مــــه آمــــــده‌ای بر سر ایــــوان بُـــــلند
به سرت خــــوشهی شعری نتکانم، چــه کنـم
مسعود رضایی بیاره
رقص برگ و باد
گاه گاهــی لحظه‌هــا در بهر چشمش رفته‌ام
ای دریـغ از دل دگـر از بحر چشمش رفته‌ام
از مـنِ گــم گشته در امواجش آثـــاری نبود
دل دگر دل دل نـکُن! تــا قعر چشمش رفته‌ام
مَردُم چشمش نــدارد بــا من اُلفت ، لاجـــرم
بـا همه دیوانــگی، از شهر چشمش رفتـهام
قطره‌ی اشکم، ز مژگانش به خاک افتاده‌ام
بی نشانم، بـی نشان از نهر چشمش رفته‌ام
کوچه تنها، بــاد پائیزی و رقص برگ و باد
با غروب زرد رنگ از شهر چشمش رفته‌ام
مسعود رضایی بیاره
چنگی نـزنـد در دل مـا تــار وُ تــرانـه
بر بسته مــرا راه گلـو چنـگِ زمــانـه
پایــانِ مـرا هــر سه نوشتند سرانجام
چشمان تـو وُ شعر مـن وُ شور شبانه
دیگر نَبَرد ساغــــر می راه بـه حــالم
دیگر َنَزنَـد شاخـه‌ی خشکیده جــوانه
گُــم کـرد کجا، دسته‌ی مرغان مهاجــر
راهــی کــه از آن آمــده بودند به لانـه
پرواز قشنگ است در این ناحیه،امــا
کینی به کمین است و کمانی به نشانه
مسعود رضایی بیاره
بـــــاز کـــن پنــــــجره را ! بــــاز منم
جـــلوه کــن! پـــرده بـــرانـــداز ، منم
تشنه تر از نگه کوچه و پائیز غـــزل
به تماشای تو از پنـــجره‌ای بــاز منم
با تــو زیباست پریدن به تماشاگه راز
تــو پــــری ! بــــالی وُ پــــرواز منــم
نغمه و شور دل انگیز در آواز تــوئی
سوزِ پیچیــــــــــده در ایـــن ساز منــم
تو به آخر برسیدی وگذشتی و گذشت
مانده در نقطه‌ای از لحظهِ‌ی آغاز منم
مسعود رضایی بیاره
آن درختِ بــــی نشانـــم در هــجومِ بـــــادها
دیــــده‌ام از دست بُـــرد بــــــادهـا، بیـدادها
سروهـــایم بی سرند وُ لالــــه‌هـایـم واژگون
عشق مــــی داند چـــه آمــد بر سرِ فرهادها
باغ سیلی خورده‌ای هستم که در آغوش من
واژگون افتــــاده هر سو قـــامت شمشادهـا
ما خــــزانی زادگان را نیست پـــروای بهار
برگریـزان است مـــا را مهر تـــا مــردادها
ای دریـــغ از بـاغ بـی برگی که هنگام بهار
می رونـد این سروهای بی نشان از یادهـا
مسعود رضایی بیاره
صبحگاهی هـم نــــدا خــواهد رسید
کاروان اینــــک به ما خواهد رسید
بــــاز مــی گـــردد پـــرستو از سفر
چتــر گل از ره فـــرا خــواهد رسید
غنچـــــه‌ی لب بسته لب وا می کند
بــوی لبخنــــد خــدا خــواهـد رسید
عــــاشقی ، آن فصل سبز انتــــظار
نوبتی باشد، به مـــا خـواهـد رسید
نـــــــور امیــــــداز کــــرانِ آسمان
کوچه کوچه بی صدا خواهد رسید
مسعود رضایی بیاره
درباره این سایت